Afspraak afgezegd
Ongepland vrije avond
Is ook wel eens fijn
woensdag 31 augustus 2011
dinsdag 30 augustus 2011
maandag 29 augustus 2011
zondag 28 augustus 2011
Zwaar beroep
Iedereen moet eerst langs mij, voordat ze naar binnen kunnen. Ik ken veel mensen door mijn beroep. Ik weet ook precies hoelang ze blijven en hoe vaak ze langs komen. Niets ontgaat mij. Ik observeer alles en iedereen. Als bijvoorbeeld iemand nieuwe schoenen gekocht heeft, maar de stickertjes aan de onderkant is vergeten weg te halen, dan zie ik dat vaak als eerste. Ik zeg dan niks, maar van binnen lach ik ze uit.
Toch is niemand bang voor mij. Waarschijnlijk straal ik weinig gezag uit. Mensen lopen over mij heen. Of ik laat over mij heen lopen, zo kun je het natuurlijk ook bekijken.
Ik ben iemand van weinig woorden, soms zeg ik alleen: ‘Welkom’. Nooit maakt er iemand een praatje met mij. Volgens mij merken sommige mensen niet eens op dat ik er ben, ben ik onzichtbaar voor ze.
De postbode kent mij wel. Hij heeft echt een hekel aan mij. Geen idee wat ik die ooit misdaan heb. Maar het liefst gooit hij de post naar mijn kop.
Toen het pand opnieuw werd verhuurd, hebben de nieuwe eigenaren mij zonder probleem overgenomen. Ik kon dus gewoon op mijn oude vertrouwde stekkie blijven.
Natuurlijk verandert er wel een en ander. Zo heeft mijn nieuwe baas een kat. Ik houd niet van katten. Dat beest zet regelmatig haar vlijmscherpe nagels in mij. Ze vindt het nog leuk ook geloof ik. Ik geef dan geen kik, maar het liefst zou ik haar de deur uitgooien.
Tja, het valt dan ook niet mee om een deurmat te zijn.
Toch is niemand bang voor mij. Waarschijnlijk straal ik weinig gezag uit. Mensen lopen over mij heen. Of ik laat over mij heen lopen, zo kun je het natuurlijk ook bekijken.
Ik ben iemand van weinig woorden, soms zeg ik alleen: ‘Welkom’. Nooit maakt er iemand een praatje met mij. Volgens mij merken sommige mensen niet eens op dat ik er ben, ben ik onzichtbaar voor ze.
De postbode kent mij wel. Hij heeft echt een hekel aan mij. Geen idee wat ik die ooit misdaan heb. Maar het liefst gooit hij de post naar mijn kop.
Toen het pand opnieuw werd verhuurd, hebben de nieuwe eigenaren mij zonder probleem overgenomen. Ik kon dus gewoon op mijn oude vertrouwde stekkie blijven.
Natuurlijk verandert er wel een en ander. Zo heeft mijn nieuwe baas een kat. Ik houd niet van katten. Dat beest zet regelmatig haar vlijmscherpe nagels in mij. Ze vindt het nog leuk ook geloof ik. Ik geef dan geen kik, maar het liefst zou ik haar de deur uitgooien.
Tja, het valt dan ook niet mee om een deurmat te zijn.
vrijdag 26 augustus 2011
donderdag 25 augustus 2011
woensdag 24 augustus 2011
dinsdag 23 augustus 2011
maandag 22 augustus 2011
zondag 21 augustus 2011
zaterdag 20 augustus 2011
vrijdag 19 augustus 2011
donderdag 18 augustus 2011
woensdag 17 augustus 2011
dinsdag 16 augustus 2011
maandag 15 augustus 2011
zondag 14 augustus 2011
zaterdag 13 augustus 2011
vrijdag 12 augustus 2011
Willkommen, bienvenue, welkom
Lijn 57 van Maastricht naar Gulpen via Epen zit weer goed vol. Twee oudere dames (zussen aan de vele gelijkenissen te zien) kunnen niet meer naast elkaar zitten en een van hen komt naast mij terecht. Al gauw begint ze tegen me te kletsen, met de gebruikelijke openingszin dat het hier toch echt een mooie omgeving is. Soms vind ik dat vervelend, zeker als ze vervolgens over ons accent beginnen. Maar deze mevrouw vertelt meteen dat haar zoon meefietste in de toerversie van de Amstel Gold Race en zij hebben er meteen een weekje aan vast geplakt.
‘Jullie boffen met het weer’, zeg ik. In Valkenburg en Maastricht was alles vol, dus hebben ze maar op het platteland geboekt, in Mechelen, ze hadden er nog nooit van gehoord. ‘Komt de toerversie ook nog twee keer langs en de race de dag erna zelfs drie keer, wat een toeval!’
Ze vertelt ze wat ze allemaal al gezien hebben en ik merk meteen dat ze iets kenmerkends van onze regio over het hoofd hebben gezien. ‘Zijn jullie nog niet in België of Duitsland geweest’, vraag ik verbaasd?
‘Nee nog niet’, zegt de vrouw, ‘daar hebben we nog geen tijd voor gehad. Is dat aan te raden dan?’
‘Je bent met de bus zo in Aken, Hasselt, Genk of Luik. En je kunt er goed winkelen’, zeg ik. De vrouw besluit dat ze dan nog maar een keer terug moeten komen om dat te doen.
Zelf maak ik hier regelmatig gebruik van, ik vind het heerlijk om in een grensregio te wonen. Lekker makkelijk dankzij de euro. Limburg grenst maar 8 km aan Nederland, de overige 220 km grenst aan het buitenland.
Zaterdag zelfs nog in Vianden in Luxemburg geweest (sigaretten zijn daar goedkoper), een mooi plaatsje met een groot kasteel bovenop een heuvel. Op een terras langs het water hoorden we minstens vijf talen door elkaar. Als dat geen vakantiegevoel geeft?
Zondag een wandeling naar België gemaakt en vlakbij de grenspaal iets gaan drinken. Komt ineens de Nederlandse brandweer langs gevlogen, een enorme stofwolk achterlatend. ‘Hè, rijden die ook naar België?
‘Die rouleren’, zeggen mijn ouders meteen. ‘Dat was niet zo lang geleden nog anders. Toen stond de Nederlandse brandweer bij het vuur en mocht niet blussen terwijl de Belgen er nog niet waren. Maar dat is nu grensoverschrijdend geregeld.’
Helaas zijn er ook veel dingen nog niet grensoverschrijdend geregeld. Bijvoorbeeld het mobiele netwerk. Ik heb namelijk een ‘Welkom in Duitsland’ sms in mijn inbox, maar fysiek ben ik niet in Duitsland geweest.
Geschreven in april 2011 voor een schrijfwedstrijd van Eropuit In Eigen Land
‘Jullie boffen met het weer’, zeg ik. In Valkenburg en Maastricht was alles vol, dus hebben ze maar op het platteland geboekt, in Mechelen, ze hadden er nog nooit van gehoord. ‘Komt de toerversie ook nog twee keer langs en de race de dag erna zelfs drie keer, wat een toeval!’
Ze vertelt ze wat ze allemaal al gezien hebben en ik merk meteen dat ze iets kenmerkends van onze regio over het hoofd hebben gezien. ‘Zijn jullie nog niet in België of Duitsland geweest’, vraag ik verbaasd?
‘Nee nog niet’, zegt de vrouw, ‘daar hebben we nog geen tijd voor gehad. Is dat aan te raden dan?’
‘Je bent met de bus zo in Aken, Hasselt, Genk of Luik. En je kunt er goed winkelen’, zeg ik. De vrouw besluit dat ze dan nog maar een keer terug moeten komen om dat te doen.
Zelf maak ik hier regelmatig gebruik van, ik vind het heerlijk om in een grensregio te wonen. Lekker makkelijk dankzij de euro. Limburg grenst maar 8 km aan Nederland, de overige 220 km grenst aan het buitenland.
Zaterdag zelfs nog in Vianden in Luxemburg geweest (sigaretten zijn daar goedkoper), een mooi plaatsje met een groot kasteel bovenop een heuvel. Op een terras langs het water hoorden we minstens vijf talen door elkaar. Als dat geen vakantiegevoel geeft?
Zondag een wandeling naar België gemaakt en vlakbij de grenspaal iets gaan drinken. Komt ineens de Nederlandse brandweer langs gevlogen, een enorme stofwolk achterlatend. ‘Hè, rijden die ook naar België?
‘Die rouleren’, zeggen mijn ouders meteen. ‘Dat was niet zo lang geleden nog anders. Toen stond de Nederlandse brandweer bij het vuur en mocht niet blussen terwijl de Belgen er nog niet waren. Maar dat is nu grensoverschrijdend geregeld.’
Helaas zijn er ook veel dingen nog niet grensoverschrijdend geregeld. Bijvoorbeeld het mobiele netwerk. Ik heb namelijk een ‘Welkom in Duitsland’ sms in mijn inbox, maar fysiek ben ik niet in Duitsland geweest.
Geschreven in april 2011 voor een schrijfwedstrijd van Eropuit In Eigen Land
donderdag 11 augustus 2011
woensdag 10 augustus 2011
dinsdag 9 augustus 2011
maandag 8 augustus 2011
zondag 7 augustus 2011
Wintersport
Ik heb er niks mee. Mijn vriend ging een paar jaar geleden met zijn werk naar Snowworld. Een van zijn collega’s zou hem leren snowboarden. Hij vond het leuk en wilde vaker gaan.Dit jaar gaat zijn vader na lange tijd weer eens op wintersport en natuurlijk moest hij eerst even gaan oefenen bij Snowworld. Mijn vriend ging zonder problemen met hem mee. Hij vroeg of ik ook mee wilde gaan.
Vorig jaar was mijn smoes dat ik druk aan het solliciteren was en het me echt niet kon veroorloven dat ik iets zou breken. Dit jaar gebruikte ik de trap naar mijn kantoor als excuus. ‘Maar wie zegt dat je iets breekt?’, was zijn tegenargument. ‘Je kent me toch, zo onhandig ben ik wel hoor’. Daar komt nog bij dat ik het echt veel te duur vind. Entree, huur kleding, huur ski’s of snowboard, ook nog wat drinken. Ben je zo € 50 kwijt.
Inmiddels heeft hij de smaak weer flink te pakken en besloten om voor zijn verjaardag cadeaubonnen voor Snowworld te vragen. Straks wil hij ook nog op wintersport!Dat is toch veel te duur. Reis, huisje, skipas, huur kleding, huur ski’s of snowboard, eventueel nog wat lessen. Het is ook nog eens veel te koud. In zo’n skipak lijk je net een sumoworstelaar. En bovenop zo’n berg weet je toch niet of je in Oostenrijk, Zwitserland of Frankrijk zit? Over de afdruk van de skibril op het gezicht zal ik maar niet uitweiden.
Tijdens een etentje bij vrienden, komt dit onderwerp ook ter sprake. Mijn vriendin volgt skiles bij Snowworld. Omdat haar vriend zo graag op wintersport wil! Ook haar lijkt het niks en ze vindt het ook te duur. Maar hij betaalt en daarom wil ze het wel eens proberen. Ze vertelt dat iedereen van haar skiles het van zijn of haar partner moet leren. Wat is dat toch?Een paar dagen later weer een etentje.
Ook het koppel waarmee de vader van mijn vriend op wintersport gaat, eet mee. Ik krijg meteen te horen dat ik de volgende keer wel mee moet gaan naar Snowworld. Dit keer is het vier tegen een, ik ga er maar niet teveel tegenin. Vervolgens moet ik de hele tijd aanhoren hoe “leuk” ze het hebben gehad op al hun vorige wintersportvakanties. Over vroeg opstaan, skiën, ergens lunchen, skiën, après ski, douchen, avondeten en daarna vaak nog meer feesten. En zo dag in dag uit. Kan het nog saaier? Dit koppel heeft me overtuigd. Wintersport? Nee bedankt! Doe mij maar een stedentripje ofzo.
Geschreven in februari 2011
Vorig jaar was mijn smoes dat ik druk aan het solliciteren was en het me echt niet kon veroorloven dat ik iets zou breken. Dit jaar gebruikte ik de trap naar mijn kantoor als excuus. ‘Maar wie zegt dat je iets breekt?’, was zijn tegenargument. ‘Je kent me toch, zo onhandig ben ik wel hoor’. Daar komt nog bij dat ik het echt veel te duur vind. Entree, huur kleding, huur ski’s of snowboard, ook nog wat drinken. Ben je zo € 50 kwijt.
Inmiddels heeft hij de smaak weer flink te pakken en besloten om voor zijn verjaardag cadeaubonnen voor Snowworld te vragen. Straks wil hij ook nog op wintersport!Dat is toch veel te duur. Reis, huisje, skipas, huur kleding, huur ski’s of snowboard, eventueel nog wat lessen. Het is ook nog eens veel te koud. In zo’n skipak lijk je net een sumoworstelaar. En bovenop zo’n berg weet je toch niet of je in Oostenrijk, Zwitserland of Frankrijk zit? Over de afdruk van de skibril op het gezicht zal ik maar niet uitweiden.
Tijdens een etentje bij vrienden, komt dit onderwerp ook ter sprake. Mijn vriendin volgt skiles bij Snowworld. Omdat haar vriend zo graag op wintersport wil! Ook haar lijkt het niks en ze vindt het ook te duur. Maar hij betaalt en daarom wil ze het wel eens proberen. Ze vertelt dat iedereen van haar skiles het van zijn of haar partner moet leren. Wat is dat toch?Een paar dagen later weer een etentje.
Ook het koppel waarmee de vader van mijn vriend op wintersport gaat, eet mee. Ik krijg meteen te horen dat ik de volgende keer wel mee moet gaan naar Snowworld. Dit keer is het vier tegen een, ik ga er maar niet teveel tegenin. Vervolgens moet ik de hele tijd aanhoren hoe “leuk” ze het hebben gehad op al hun vorige wintersportvakanties. Over vroeg opstaan, skiën, ergens lunchen, skiën, après ski, douchen, avondeten en daarna vaak nog meer feesten. En zo dag in dag uit. Kan het nog saaier? Dit koppel heeft me overtuigd. Wintersport? Nee bedankt! Doe mij maar een stedentripje ofzo.
Geschreven in februari 2011
De dubbelganger
Sinds we buiten de stad wonen, carpoolen mijn vriend en ik. Hij rijdt naar zijn werk en dan rijd ik verder. Omdat ik parttime werk, ben ik eerder dan hem klaar en sta hem dus altijd netjes op te wachten in onze blauwpaarse Volkswagen Polo. Ik klim alvast op de bijrijderstoel en bel of sms dat ik er ben. Ik wacht meestal op een vaste plek, aan de overkant van de straat tussen een boom en de inrit van een kantoor.
Daar komt even na vijven altijd een jongen naar buiten gelopen of gefietst die mij ergens bekend van voor komt. Als hij mij ziet, knikt hij meestal, dus hij zal mij dan ook wel ergens van herkennen.
Na hem komt er weer een andere jongen naar buiten gelopen. Na verloop van tijd groet hij mij met een knikje of een lachje. In eerste instantie denk ik dat hij dat uit beleefdheid doet, omdat hij mij zo vaak ziet. Als hij wat enthousiaster wordt, vraag ik me af of hij me misschien leuk begint te vinden.
Dan rijdt er op een dag een auto uit deze inrit, de mannelijke bestuurder (duidelijk iets ouder dan ik en de andere twee) zwaait naar mij en zet zijn auto naast de mijne. Hij stapt uit, doet de poort dicht en lacht en zwaait vervolgens weer naar me, voordat hij weer instapt. Ik snap er niks van, maar uit beleefdheid zwaai ik voorzichtig terug.
Ik zeg voor de lol tegen mijn vriend dat ik sjans heb met de mannen van het kantoor aan de overkant. In de hoop dat hij mij in het vervolg misschien wat minder lang laat wachten.
Op een dag zie ik, terwijl ik wacht, een donkergroene Volkswagen Polo aan de andere kant van de inrit parkeren. Er zit een meisje van mijn leeftijd achter het stuur. Ook zij klimt op de bijrijderstoel en pakt haar telefoon. Even later komt er een blonde jongen uit het kantoor gelopen en hij stapt bij haar in. Voor mij vallen de puzzelstukjes in elkaar, ik vraag me alleen af of zij het al weten.
Een tijd later als het donker begint te worden om vijf uur, rijdt er weer een auto uit de inrit. Een vrouw, die ik ook al vaker gezien heb, stapt uit en zwaait naar me. Ze doet de poort dicht en komt zwaaiend naar me toe gelopen. Ik doe de deur open, ze kijkt me aan en zegt: “Oh, je bent Denise helemaal niet.” Ik zeg haar dat ze niet de eerste is die zich vergist, maar dat ik op mijn vriend wacht die aan de overkant werkt. Ze rijdt weg. De volgende keer zullen ze wel niet meer naar me zwaaien. Dan komt de blonde jongen uit de inrit gefietst. Hij werd die dag niet eens opgehaald.
Geschreven in februari 2011
Daar komt even na vijven altijd een jongen naar buiten gelopen of gefietst die mij ergens bekend van voor komt. Als hij mij ziet, knikt hij meestal, dus hij zal mij dan ook wel ergens van herkennen.
Na hem komt er weer een andere jongen naar buiten gelopen. Na verloop van tijd groet hij mij met een knikje of een lachje. In eerste instantie denk ik dat hij dat uit beleefdheid doet, omdat hij mij zo vaak ziet. Als hij wat enthousiaster wordt, vraag ik me af of hij me misschien leuk begint te vinden.
Dan rijdt er op een dag een auto uit deze inrit, de mannelijke bestuurder (duidelijk iets ouder dan ik en de andere twee) zwaait naar mij en zet zijn auto naast de mijne. Hij stapt uit, doet de poort dicht en lacht en zwaait vervolgens weer naar me, voordat hij weer instapt. Ik snap er niks van, maar uit beleefdheid zwaai ik voorzichtig terug.
Ik zeg voor de lol tegen mijn vriend dat ik sjans heb met de mannen van het kantoor aan de overkant. In de hoop dat hij mij in het vervolg misschien wat minder lang laat wachten.
Op een dag zie ik, terwijl ik wacht, een donkergroene Volkswagen Polo aan de andere kant van de inrit parkeren. Er zit een meisje van mijn leeftijd achter het stuur. Ook zij klimt op de bijrijderstoel en pakt haar telefoon. Even later komt er een blonde jongen uit het kantoor gelopen en hij stapt bij haar in. Voor mij vallen de puzzelstukjes in elkaar, ik vraag me alleen af of zij het al weten.
Een tijd later als het donker begint te worden om vijf uur, rijdt er weer een auto uit de inrit. Een vrouw, die ik ook al vaker gezien heb, stapt uit en zwaait naar me. Ze doet de poort dicht en komt zwaaiend naar me toe gelopen. Ik doe de deur open, ze kijkt me aan en zegt: “Oh, je bent Denise helemaal niet.” Ik zeg haar dat ze niet de eerste is die zich vergist, maar dat ik op mijn vriend wacht die aan de overkant werkt. Ze rijdt weg. De volgende keer zullen ze wel niet meer naar me zwaaien. Dan komt de blonde jongen uit de inrit gefietst. Hij werd die dag niet eens opgehaald.
Geschreven in februari 2011
Goede voornemens of deadlines?
Ja hoor, het is weer zover. Een nieuw jaar. Meteen verwacht iedereen van elkaar om goede voornemens te hebben en deze ook nog eens met elkaar te delen. Indien mogelijk, word je ook nog in de gaten gehouden of het je lukt om dit goede voornemen vol te houden.
Begin januari houden de meeste mensen hun goede voornemens nog vast en dan begint het langzaam af te zwakken. Ik vraag me serieus af hoeveel mensen aan het einde van het jaar kunnen zeggen dat ze het hebben volgehouden. Weten we eigenlijk in december nog wel wat in januari onze doelen voor dat jaar waren?
Dan is er natuurlijk ook nog de groep “ik doe niet aan goede voornemens”. Hebben ze echt geen goede voornemens, of durven ze die niet met anderen te delen? Ik kan me best voorstellen dat je bepaalde voornemens niet hardop zegt, want dan wordt er steeds naar gevraagd. En die vragen motiveren niet echt denk ik. Ik vind dat je een goed voornemen gewoon lekker voor jezelf moet houden en ergens moet opschrijven. Zodat je aan het einde van het jaar jezelf kunt evalueren en je voornemens kunt bijstellen voor het nieuwe jaar.
Zelf noem ik het geen goede voornemens, maar gewoon deadlines. Dat iets op een bepaalde datum gedaan moet zijn. En dat gewoon het hele jaar door.
Ook helpt het mij, zowel privé als op het werk, om to-do lijstjes te maken en dan lekker door te strepen wat er afgehandeld is. Wat niet afgehandeld is, komt bovenaan een nieuwe lijst te staan. Soms werkt dit demotiverend. Dan is er de ta-da lijst, daarop zet ik juist wat ik allemaal wel al gedaan heb. Vervelende klusjes vallen daar natuurlijk ook onder. Maar niet onbelangrijk is om tijd voor jezelf (me-time) in te plannen en dus ook leuke voornemens, c.q. deadlines te stellen.
Mijn eerste deadline, weer eens iets online zetten, is bij deze gehaald.
Geschreven in januari 2011
Begin januari houden de meeste mensen hun goede voornemens nog vast en dan begint het langzaam af te zwakken. Ik vraag me serieus af hoeveel mensen aan het einde van het jaar kunnen zeggen dat ze het hebben volgehouden. Weten we eigenlijk in december nog wel wat in januari onze doelen voor dat jaar waren?
Dan is er natuurlijk ook nog de groep “ik doe niet aan goede voornemens”. Hebben ze echt geen goede voornemens, of durven ze die niet met anderen te delen? Ik kan me best voorstellen dat je bepaalde voornemens niet hardop zegt, want dan wordt er steeds naar gevraagd. En die vragen motiveren niet echt denk ik. Ik vind dat je een goed voornemen gewoon lekker voor jezelf moet houden en ergens moet opschrijven. Zodat je aan het einde van het jaar jezelf kunt evalueren en je voornemens kunt bijstellen voor het nieuwe jaar.
Zelf noem ik het geen goede voornemens, maar gewoon deadlines. Dat iets op een bepaalde datum gedaan moet zijn. En dat gewoon het hele jaar door.
Ook helpt het mij, zowel privé als op het werk, om to-do lijstjes te maken en dan lekker door te strepen wat er afgehandeld is. Wat niet afgehandeld is, komt bovenaan een nieuwe lijst te staan. Soms werkt dit demotiverend. Dan is er de ta-da lijst, daarop zet ik juist wat ik allemaal wel al gedaan heb. Vervelende klusjes vallen daar natuurlijk ook onder. Maar niet onbelangrijk is om tijd voor jezelf (me-time) in te plannen en dus ook leuke voornemens, c.q. deadlines te stellen.
Mijn eerste deadline, weer eens iets online zetten, is bij deze gehaald.
Geschreven in januari 2011
Diner 3.0
December 2008
Mijn vriend en ik woonden sinds augustus samen in appartement 1. We wilden onze familie bedanken voor hun hulp met verhuizen en besloten voor ze te koken op Kerstavond. We pakten goed uit met twee stukjes wild vlees als hoofdgerecht. Van tevoren hadden we het zelf al een keer klaargemaakt om de bereiding uit te proberen en vooral te proeven. Schoonvader nam vier stoelen mee, want die hadden we niet genoeg.
Als ‘intermezzo’ speelden we in teams het spelletje ‘herken de hits’. De familie was verrast over onze ‘kookkunst’ en we besloten dit ieder jaar te doen.
December 2009
Mijn arbeidscontract werd niet verlengd en mede daardoor moesten we verhuizen. Het Kerstdiner ging door, maar dus in appartement 2 en we konden uit financiële overwegingen het niveau van het jaar ervoor niet evenaren.
Het hoofdgerecht werd daarom varkenshaas. Ook dit keer werd er een spelletje gespeeld -dat we bij de supermarkt bij elkaar hadden gespaard- en schoonvader zorgde weer voor de extra stoelen.
Het toetje hadden we afgekeken van ‘Wie is de chef?’. Een zelf gesmolten en gegoten chocolade schaaltje (in witte en in melkchocolade) met daarin verschillende smaken ijs en slagroom. Als garnering wat rood fruit.
De familie maakte wat grapjes en stelde vragen over de locatie van volgend jaar, waarop wij reageerden: “Volgend jaar gewoon weer hier, we gaan niet nog eens verhuizen hoor!”
December 2010
Ook dit jaar kunnen we de familie weer bedanken voor hun hulp... Met verhuizen ja. Diner nr. 3 zal plaatsvinden in woning 3. Vooral de slechtere wijk waarin appartement 2 lag, heeft ons naar mijn oude vertrouwde dorpje doen verhuizen. En woning 3 is geen appartement meer, maar heeft een bovenverdieping, zolder en voor- en achtertuin.
Schoonvader hoeft dit jaar niet voor extra stoelen te zorgen, die halen we wel bij mijn ouders die nu om de hoek wonen.
We weten nog niet wat het hoofdgerecht zal worden, we hebben wel al ideeën voor het voorgerecht.
We weten ook nog niet of er weer een spelletje gespeeld zal worden. Waarschijnlijk zal de familie zichzelf de hele avond kunnen vermaken met grapjes over de locatie van volgend jaar…
Geschreven in december 2010
Mijn vriend en ik woonden sinds augustus samen in appartement 1. We wilden onze familie bedanken voor hun hulp met verhuizen en besloten voor ze te koken op Kerstavond. We pakten goed uit met twee stukjes wild vlees als hoofdgerecht. Van tevoren hadden we het zelf al een keer klaargemaakt om de bereiding uit te proberen en vooral te proeven. Schoonvader nam vier stoelen mee, want die hadden we niet genoeg.
Als ‘intermezzo’ speelden we in teams het spelletje ‘herken de hits’. De familie was verrast over onze ‘kookkunst’ en we besloten dit ieder jaar te doen.
December 2009
Mijn arbeidscontract werd niet verlengd en mede daardoor moesten we verhuizen. Het Kerstdiner ging door, maar dus in appartement 2 en we konden uit financiële overwegingen het niveau van het jaar ervoor niet evenaren.
Het hoofdgerecht werd daarom varkenshaas. Ook dit keer werd er een spelletje gespeeld -dat we bij de supermarkt bij elkaar hadden gespaard- en schoonvader zorgde weer voor de extra stoelen.
Het toetje hadden we afgekeken van ‘Wie is de chef?’. Een zelf gesmolten en gegoten chocolade schaaltje (in witte en in melkchocolade) met daarin verschillende smaken ijs en slagroom. Als garnering wat rood fruit.
De familie maakte wat grapjes en stelde vragen over de locatie van volgend jaar, waarop wij reageerden: “Volgend jaar gewoon weer hier, we gaan niet nog eens verhuizen hoor!”
December 2010
Ook dit jaar kunnen we de familie weer bedanken voor hun hulp... Met verhuizen ja. Diner nr. 3 zal plaatsvinden in woning 3. Vooral de slechtere wijk waarin appartement 2 lag, heeft ons naar mijn oude vertrouwde dorpje doen verhuizen. En woning 3 is geen appartement meer, maar heeft een bovenverdieping, zolder en voor- en achtertuin.
Schoonvader hoeft dit jaar niet voor extra stoelen te zorgen, die halen we wel bij mijn ouders die nu om de hoek wonen.
We weten nog niet wat het hoofdgerecht zal worden, we hebben wel al ideeën voor het voorgerecht.
We weten ook nog niet of er weer een spelletje gespeeld zal worden. Waarschijnlijk zal de familie zichzelf de hele avond kunnen vermaken met grapjes over de locatie van volgend jaar…
Geschreven in december 2010
Mag het ietsje minder?
Help, ik word overladen met informatie! Ik zie door de woorden de tekst niet meer.
Het nieuwe Schrijven Magazine ligt in de brievenbus. En ik heb het vorige nummer nog niet eens uit. Ik besluit om dat eerst te doen. Ik ga verder waar ik was gebleven, bij de post-it. Het stikt van de namen van schrijvers. Ik heb inmiddels geleerd dat het lezen van het werk van anderen belangrijk is als je zelf wilt schrijven. Ik pak pen en papier en begin de namen van de genoemde schrijvers op te schrijven. Al snel bedenk ik me dat een markeerstift misschien makkelijker en sneller geweest zou zijn.
Ik heb me voorgenomen om minimaal een boek per maand te lezen. Ja, dat is erg weinig, ik weet het. Ik lees graag, maar op het werk lees, typ en schrijf ik ook al de hele dag. Ook al zijn het geen boeken of verhalen, toch lukt het me 's avonds niet goed om (veel) te lezen. Maar op dit tempo, heb ik twee jaar nodig om van alle zojuist opgeschreven schrijvers één boek te lezen.
Dan heb ik het nog niet gehad over de schrijfoefeningen en schrijfwedstrijden in het blad. En andere tijdschriften, zoals KortVerhaal. Mijn cursus korte verhalen schrijven. Het opgeven voor workshops van de schrijversschool in de buurt die ik deze week ontdekt heb. Of het lezen van verhalen op Basicpublishing.
Mag het ietsje minder informatie zijn? Of mag ik wat extra tijd hebben om alle informatie te verwerken? Doe mij dat laatste maar dan. Waar kan ik dat krijgen?
Geschreven in juni 2010
Het nieuwe Schrijven Magazine ligt in de brievenbus. En ik heb het vorige nummer nog niet eens uit. Ik besluit om dat eerst te doen. Ik ga verder waar ik was gebleven, bij de post-it. Het stikt van de namen van schrijvers. Ik heb inmiddels geleerd dat het lezen van het werk van anderen belangrijk is als je zelf wilt schrijven. Ik pak pen en papier en begin de namen van de genoemde schrijvers op te schrijven. Al snel bedenk ik me dat een markeerstift misschien makkelijker en sneller geweest zou zijn.
Ik heb me voorgenomen om minimaal een boek per maand te lezen. Ja, dat is erg weinig, ik weet het. Ik lees graag, maar op het werk lees, typ en schrijf ik ook al de hele dag. Ook al zijn het geen boeken of verhalen, toch lukt het me 's avonds niet goed om (veel) te lezen. Maar op dit tempo, heb ik twee jaar nodig om van alle zojuist opgeschreven schrijvers één boek te lezen.
Dan heb ik het nog niet gehad over de schrijfoefeningen en schrijfwedstrijden in het blad. En andere tijdschriften, zoals KortVerhaal. Mijn cursus korte verhalen schrijven. Het opgeven voor workshops van de schrijversschool in de buurt die ik deze week ontdekt heb. Of het lezen van verhalen op Basicpublishing.
Mag het ietsje minder informatie zijn? Of mag ik wat extra tijd hebben om alle informatie te verwerken? Doe mij dat laatste maar dan. Waar kan ik dat krijgen?
Geschreven in juni 2010
Veranderd of gewoon gelukkig?
Toen ik vandaag vanuit mijn werk richting centrum liep, realiseerde ik het me pas echt. Ik ben me meer bewust van kleine dingen. Ik geniet er zelfs van. Zoals fluitende vogeltjes, eendjes in het gras, mijn kat die er tevreden uitziet als ze slaapt of speelt. Of iemand op straat die goedendag zegt. Ook stoor ik me niet meer zo erg aan dingen waar ik me voorheen soms erg aan kon ergeren, zoals wachten bij een kassa/bushalte/stoplicht of dat er niks op tv is. Ik vind het niet meer zo erg dat vorig jaar mijn contract niet verlengd werd, ik ben blij dat ik daar weg ben. Het is net alsof ik situaties accepteer zoals ze zijn.
Ik vind van mezelf dat ik een stuk rustiger ben geworden. Ik vind alles wel goed zoals het nu is. En dat voelt prettig. Natuurlijk kan het altijd nog beter, met name financieel kan het veel beter dan nu. Een eigen huis zou bijvoorbeeld wel heel erg fijn zijn. Maar geld maakt niet gelukkig, toch?
Ik heb alleen geen idee hoe het komt, dat ik me zo ‘tevreden' voel. Zijn misschien alle aardbevingen, vliegtuigrampen, stervende mensen, arme mensen -en weet ik waar je overal mee geconfronteerd wordt op tv-, tot me doorgedrongen? Dat ik het eigenlijk best wel goed heb? Of komt het dat ik nu parttime werk? Of dat ik misschien werk ‘onder' mijn niveau doe? Minder stress dus? Of hebben de jongvolwassenen groepsbijeenkomsten bij het RIAGG toch stiekem geholpen? Is dit de ‘zonneschijn' na alle ‘regen' in 2009? Komt het door de kaartjes van vreemden ergens uit de wereld, die ik wekelijks in mijn brievenbus vind dankzij postcrossing? Of door het me-time magazine Flow dat ik ben gaan lezen? Of ligt het aan de lente die eindelijk begonnen is?
Ben ik anders gaan denken? Ben ik veranderd? Of ben ik gewoon gelukkig? Als ik zou weten waar het door komt, zou ik het zeker met anderen delen. Maar ik heb werkelijk waar geen flauw idee. Kon ik dit gevoel maar voor altijd vasthouden. Maar het zal wel weer een keer gaan regenen. Tot die tijd geniet ik er maar van, toch?
Geschreven in mei 2010
Ik vind van mezelf dat ik een stuk rustiger ben geworden. Ik vind alles wel goed zoals het nu is. En dat voelt prettig. Natuurlijk kan het altijd nog beter, met name financieel kan het veel beter dan nu. Een eigen huis zou bijvoorbeeld wel heel erg fijn zijn. Maar geld maakt niet gelukkig, toch?
Ik heb alleen geen idee hoe het komt, dat ik me zo ‘tevreden' voel. Zijn misschien alle aardbevingen, vliegtuigrampen, stervende mensen, arme mensen -en weet ik waar je overal mee geconfronteerd wordt op tv-, tot me doorgedrongen? Dat ik het eigenlijk best wel goed heb? Of komt het dat ik nu parttime werk? Of dat ik misschien werk ‘onder' mijn niveau doe? Minder stress dus? Of hebben de jongvolwassenen groepsbijeenkomsten bij het RIAGG toch stiekem geholpen? Is dit de ‘zonneschijn' na alle ‘regen' in 2009? Komt het door de kaartjes van vreemden ergens uit de wereld, die ik wekelijks in mijn brievenbus vind dankzij postcrossing? Of door het me-time magazine Flow dat ik ben gaan lezen? Of ligt het aan de lente die eindelijk begonnen is?
Ben ik anders gaan denken? Ben ik veranderd? Of ben ik gewoon gelukkig? Als ik zou weten waar het door komt, zou ik het zeker met anderen delen. Maar ik heb werkelijk waar geen flauw idee. Kon ik dit gevoel maar voor altijd vasthouden. Maar het zal wel weer een keer gaan regenen. Tot die tijd geniet ik er maar van, toch?
Geschreven in mei 2010
Videoclips
Er is weer eens niks op de tv. Ik besluit om TMF nog eens op te zetten. Wat heb ik als puber veel, heel veel uren kijkend naar muziekclips versleten. Ik nam de video's op. Als de ene bijna was afgelopen, zat ik klaar bij de videorecorder om play recorder in te drukken. Binnen enkele seconden moest ik beslissen of ik de clip wel of niet wilde opnemen. Ik switchte tussen TMF, MTV en the Box. Op the Box vroeg ik regelmatig een nummer aan. Ook concerten, nummers die live op een festival werden gespeeld of bepaalde interviews nam ik op. Ik had meer dan 25 videobanden van 3 uur aan muziek. In een schriftje dat ik als Sinterklaas surprise gekregen had, schreef ik alle opeenvolgende nummers die er op iedere videoband stonden. Toch bleek achteraf dat ik er dubbel had.
De DVD speler deed zijn intrede en de videobanden begonnen te verslijten. Ik heb ze uiteindelijk weg gedaan. Toch heb ik er nog vaak plezier van als ik bepaalde liedjes hoor. Dan zie ik de video weer voor me. En ik heb er redelijk wat muziekkennis mee opgedaan, met die gekke hobby.
Bij nieuwe nummers ben ik nog altijd nieuwsgierig naar de bijbehorende videoclip. Het is net alsof de video de boodschap van het nummer compleet maakt. Maar meestal krijg ik de clip tegenwoordig niet meer te zien op tv. De muziekzenders zijn niet meer wat ze geweest zijn. Als je daar nu nog een videoclip op ziet in plaats van reclame, een of andere serie, computerspelletjes of een amateuristische en te veel pratende VJ, dan heb je geluk. Jammer, erg jammer. Maar gelukkig is er nu YouTube. Al is dat niet hetzelfde en verslijt ik er lang niet zoveel tijd aan, toch zie ik de video die bij het nummer hoort.
Geschreven in mei 2010
De DVD speler deed zijn intrede en de videobanden begonnen te verslijten. Ik heb ze uiteindelijk weg gedaan. Toch heb ik er nog vaak plezier van als ik bepaalde liedjes hoor. Dan zie ik de video weer voor me. En ik heb er redelijk wat muziekkennis mee opgedaan, met die gekke hobby.
Bij nieuwe nummers ben ik nog altijd nieuwsgierig naar de bijbehorende videoclip. Het is net alsof de video de boodschap van het nummer compleet maakt. Maar meestal krijg ik de clip tegenwoordig niet meer te zien op tv. De muziekzenders zijn niet meer wat ze geweest zijn. Als je daar nu nog een videoclip op ziet in plaats van reclame, een of andere serie, computerspelletjes of een amateuristische en te veel pratende VJ, dan heb je geluk. Jammer, erg jammer. Maar gelukkig is er nu YouTube. Al is dat niet hetzelfde en verslijt ik er lang niet zoveel tijd aan, toch zie ik de video die bij het nummer hoort.
Geschreven in mei 2010
De Paashaas
In maart 2010 werd er in onze familie voor het eerst een heuse familiereünie gehouden. Vooral veel ooms, tantes, neven en nichten van mijn vader en daar weer de kinderen van en soms daar weer de kinderen van. Al met een al een heleboel familie dus.
Vlak na deze reünie was het Pasen, maar het was erg somber weer. Dus besloot een van de organisatoren van de reünie, meneer Hendriks, aan alle familieleden een kleurplaat van een Paashaas te sturen, voor als we ons verveelden met het slechte weer. Meneer Hendriks is een gepensioneerd iemand die graag grapjes maakt, moppen vertelt en mensen voor de gek houdt.
Ik kon het daarom niet laten iets met de kleurplaat te doen. Mijn ouders en vriend dachten dat ik een grapje maakte toen ik zei dat ik hem ging inkleuren. Maar ik was serieus. Ik printte hem uit en begon als een klein kind (ik was 24) de kleurplaat in te kleuren, dus ook buiten de lijntjes. Op de envelop schreef ik ‘meneer Hendriks’ in een gebrekkig handschrift en ik stuurde de kleurplaat naar hem op. Ondertussen hadden we al de grootste lol.
Een paar dagen later kreeg de hele familie een email van meneer Hendriks. Hij was door de postbode verblijd met een ingekleurde kleurplaat van de Paashaas. Hij was toch wel verrast dat daadwerkelijk iemand de moeite had genomen om de kleurplaat in te kleuren en op te sturen. En hem ook nog ‘meneer’ te noemen. Maar het was zonder afzender opgestuurd en hij vroeg zich af van wie de kleurplaat was. De kleurplaat had hij dan ook ingescand en als bijlage toegevoegd, zodat de hele familie het kunstwerkje kon zien.
Mijn eigen vader versprak zich toen hij meneer Hendriks aan de telefoon had en werd ik, de afzender, dus bekend.
Een van de taken van meneer Hendriks is ieder familielid voor zijn of haar verjaardag een PowerPoint presentatie met felicitaties te sturen namens de hele familie. Dit jaar volgde er weer een reünie. Vlak na deze reünie was meneer Hendriks zelf jarig, op 1 april nog wel te verstaan. Hij had ondertussen zijn beklag gedaan bij een van de andere organisatieleden dat hij braaf iedereen een email stuurt voor zijn/haar verjaardag en als hij zelf jarig is, het erg stil blijft en hij van niemand wat hoort.
Dit organisatielid had ’s ochtends vroeg op 1 april alle familieleden een email gestuurd met de oproep om meneer Hendriks alsjeblieft met zijn verjaardag te feliciteren, want hij feliciteert immers ook iedereen. Daar gaven veel familieleden gehoor aan.
Omdat het weer bijna Pasen was, besloot ik na mijn werk samen met mijn vriend een chocolade Paashaas te kopen en die, wederom zonder afzender, voor zijn voordeur te zetten, aan te bellen en gauw weg te rijden.
We moesten eerst een keer langs het huis rijden om te zien aan welke kant van de deur de bel zat en of ze ons niet vanuit het raam zouden kunnen zien. De straat loopt bergaf en aan de kant van zijn huis konden we eigenlijk niet parkeren. We besloten om te wachten tot er geen verkeer in de straat was. Toen parkeerde mijn vriend de auto een huis hogerop, ik stapte uit, zette de Paashaas op de stoep, belde aan en rende weg, mijn vriend hield de deur voor me open, ik sprong in de auto en we reden snel weg.
Bovenaan de straat draaide mijn vriend de auto om en er was een parkeerplaats vrij. Heel toevallig konden we vandaar uit precies de voordeur zien. Meneer Hendriks kwam zelf met het hoofd naar buiten, keek naar links en rechts, toen naar beneden en hij zag de chocolade Paashaas staan. Hij pakte de Paashaas op en stapte naar binnen, kwam opnieuw met zijn hoofd naar buiten en keek nogmaals de straat op en af, maar er was niemand te zien. Ondertussen hadden wij de slappe lach, het was gelukt! Dat we hem zouden kunnen zien, hadden we niet in ons plan meegenomen, maar dat was misschien wel het leukste van alles.
Eenmaal thuis zette ik mijn laptop aan en hield mijn email in de gaten. Ik verwachtte dat hij wederom de hele familie een email zou sturen, mede omdat hij ook van de hele familie een email, sms of telefoontje voor zijn verjaardag had gekregen.
Het was al bijna half 10 ’s avonds toen eindelijk de email kwam met als onderwerp ‘Paashaas’. Maar hij was alleen aan mij gericht. Hij bedankte me voor de chocolade Paashaas die op zijn stoep stond en zei dat ik de volgende keer gerust binnen mocht komen om een kop koffie te drinken.
Ik was verbaasd, hoe wist hij het? Had hij ons gezien? Ik beantwoorde zijn email met de vraag hoe hij wist dat ik het was. Hij reageerde dat hij eigenlijk geen flauw idee had, maar dat zijn dochter op visite was en zij zich de kleurplaat van vorig jaar herinnerde. Ook vroeg hij mij of ik misschien meer wist van het feit dat bijna de hele familie hem had gemaild, gesmst of gebeld om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Hij had nog nooit zoveel felicitaties voor zijn verjaardag ontvangen!
Zo is meneer Hendriks op zijn verjaardag, 1 april, twee keer in de maling genomen door zijn familie. Voor volgend jaar zal ik iets anders moeten verzinnen.
Geschreven in juli 2011
Vlak na deze reünie was het Pasen, maar het was erg somber weer. Dus besloot een van de organisatoren van de reünie, meneer Hendriks, aan alle familieleden een kleurplaat van een Paashaas te sturen, voor als we ons verveelden met het slechte weer. Meneer Hendriks is een gepensioneerd iemand die graag grapjes maakt, moppen vertelt en mensen voor de gek houdt.
Ik kon het daarom niet laten iets met de kleurplaat te doen. Mijn ouders en vriend dachten dat ik een grapje maakte toen ik zei dat ik hem ging inkleuren. Maar ik was serieus. Ik printte hem uit en begon als een klein kind (ik was 24) de kleurplaat in te kleuren, dus ook buiten de lijntjes. Op de envelop schreef ik ‘meneer Hendriks’ in een gebrekkig handschrift en ik stuurde de kleurplaat naar hem op. Ondertussen hadden we al de grootste lol.
Een paar dagen later kreeg de hele familie een email van meneer Hendriks. Hij was door de postbode verblijd met een ingekleurde kleurplaat van de Paashaas. Hij was toch wel verrast dat daadwerkelijk iemand de moeite had genomen om de kleurplaat in te kleuren en op te sturen. En hem ook nog ‘meneer’ te noemen. Maar het was zonder afzender opgestuurd en hij vroeg zich af van wie de kleurplaat was. De kleurplaat had hij dan ook ingescand en als bijlage toegevoegd, zodat de hele familie het kunstwerkje kon zien.
Mijn eigen vader versprak zich toen hij meneer Hendriks aan de telefoon had en werd ik, de afzender, dus bekend.
Een van de taken van meneer Hendriks is ieder familielid voor zijn of haar verjaardag een PowerPoint presentatie met felicitaties te sturen namens de hele familie. Dit jaar volgde er weer een reünie. Vlak na deze reünie was meneer Hendriks zelf jarig, op 1 april nog wel te verstaan. Hij had ondertussen zijn beklag gedaan bij een van de andere organisatieleden dat hij braaf iedereen een email stuurt voor zijn/haar verjaardag en als hij zelf jarig is, het erg stil blijft en hij van niemand wat hoort.
Dit organisatielid had ’s ochtends vroeg op 1 april alle familieleden een email gestuurd met de oproep om meneer Hendriks alsjeblieft met zijn verjaardag te feliciteren, want hij feliciteert immers ook iedereen. Daar gaven veel familieleden gehoor aan.
Omdat het weer bijna Pasen was, besloot ik na mijn werk samen met mijn vriend een chocolade Paashaas te kopen en die, wederom zonder afzender, voor zijn voordeur te zetten, aan te bellen en gauw weg te rijden.
We moesten eerst een keer langs het huis rijden om te zien aan welke kant van de deur de bel zat en of ze ons niet vanuit het raam zouden kunnen zien. De straat loopt bergaf en aan de kant van zijn huis konden we eigenlijk niet parkeren. We besloten om te wachten tot er geen verkeer in de straat was. Toen parkeerde mijn vriend de auto een huis hogerop, ik stapte uit, zette de Paashaas op de stoep, belde aan en rende weg, mijn vriend hield de deur voor me open, ik sprong in de auto en we reden snel weg.
Bovenaan de straat draaide mijn vriend de auto om en er was een parkeerplaats vrij. Heel toevallig konden we vandaar uit precies de voordeur zien. Meneer Hendriks kwam zelf met het hoofd naar buiten, keek naar links en rechts, toen naar beneden en hij zag de chocolade Paashaas staan. Hij pakte de Paashaas op en stapte naar binnen, kwam opnieuw met zijn hoofd naar buiten en keek nogmaals de straat op en af, maar er was niemand te zien. Ondertussen hadden wij de slappe lach, het was gelukt! Dat we hem zouden kunnen zien, hadden we niet in ons plan meegenomen, maar dat was misschien wel het leukste van alles.
Eenmaal thuis zette ik mijn laptop aan en hield mijn email in de gaten. Ik verwachtte dat hij wederom de hele familie een email zou sturen, mede omdat hij ook van de hele familie een email, sms of telefoontje voor zijn verjaardag had gekregen.
Het was al bijna half 10 ’s avonds toen eindelijk de email kwam met als onderwerp ‘Paashaas’. Maar hij was alleen aan mij gericht. Hij bedankte me voor de chocolade Paashaas die op zijn stoep stond en zei dat ik de volgende keer gerust binnen mocht komen om een kop koffie te drinken.
Ik was verbaasd, hoe wist hij het? Had hij ons gezien? Ik beantwoorde zijn email met de vraag hoe hij wist dat ik het was. Hij reageerde dat hij eigenlijk geen flauw idee had, maar dat zijn dochter op visite was en zij zich de kleurplaat van vorig jaar herinnerde. Ook vroeg hij mij of ik misschien meer wist van het feit dat bijna de hele familie hem had gemaild, gesmst of gebeld om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Hij had nog nooit zoveel felicitaties voor zijn verjaardag ontvangen!
Zo is meneer Hendriks op zijn verjaardag, 1 april, twee keer in de maling genomen door zijn familie. Voor volgend jaar zal ik iets anders moeten verzinnen.
Geschreven in juli 2011
Niet gooien aub!
Flessen inleveren. Een milieuvriendelijke maatregel om flessen te recyclen. Een beter milieu begint bij jezelf, aldus de slogan. Het vergt natuurlijk wel de moeite en de handelingen om deze flessen te bewaren en vervolgens bij de winkel in te leveren. Maar om dit te stimuleren is natuurlijk het statiegeld uitgevonden.
Bij een goedkope supermarkt, ik zal de naam niet noemen, gebeurt dit inleveren nog handmatig. Althans, de medewerker neemt de flessen van je aan en tikt het aantal in op een soort kassa en je krijgt een bonnetje. Helaas zijn medewerkers in deze goedkope supermarkt schaars, anders was ie natuurlijk niet zo goedkoop. Soms moet de medewerker zelfs helemaal vanachter de kassa komen. Als klant moet je dus regelmatig lang wachten. Na een record wachttijd dat destijds helaas niet gemeten is, kopen we maar geen frisdrank meer in deze winkel.
De meeste andere supermarkten hebben een mooie machine waar je zelf de flessen één voor één in kunt gooien en vervolgens krijg je een bonnetje of je doneert het statiegeld aan een goed doel. Helaas zijn de flessen huismerk niet hetzelfde in alle winkels, dus kun je zo ook niet overal inleveren. Maar van een fles Coca Cola mag je toch wel verwachten dat die overal ingeleverd kan worden? Niet dus. De fles werd niet geaccepteerd. Ook niet na een paar keer draaien. Dus besloot een zeker iemand om de fles de machine in te gooien, zodat de fles niet meer terug zou komen.
De fles kwam niet terug, maar viel achter de machine op de grond. Het schermpje in de machine begon te flikkeren met de tekst: Niet gooien aub!
Hilarisch!
P.S. Ik moedig hiermee niet aan om dit ook uit te proberen. Dat is niet aardig voor de machine hè.
Geschreven in augustus 2010
Bij een goedkope supermarkt, ik zal de naam niet noemen, gebeurt dit inleveren nog handmatig. Althans, de medewerker neemt de flessen van je aan en tikt het aantal in op een soort kassa en je krijgt een bonnetje. Helaas zijn medewerkers in deze goedkope supermarkt schaars, anders was ie natuurlijk niet zo goedkoop. Soms moet de medewerker zelfs helemaal vanachter de kassa komen. Als klant moet je dus regelmatig lang wachten. Na een record wachttijd dat destijds helaas niet gemeten is, kopen we maar geen frisdrank meer in deze winkel.
De meeste andere supermarkten hebben een mooie machine waar je zelf de flessen één voor één in kunt gooien en vervolgens krijg je een bonnetje of je doneert het statiegeld aan een goed doel. Helaas zijn de flessen huismerk niet hetzelfde in alle winkels, dus kun je zo ook niet overal inleveren. Maar van een fles Coca Cola mag je toch wel verwachten dat die overal ingeleverd kan worden? Niet dus. De fles werd niet geaccepteerd. Ook niet na een paar keer draaien. Dus besloot een zeker iemand om de fles de machine in te gooien, zodat de fles niet meer terug zou komen.
De fles kwam niet terug, maar viel achter de machine op de grond. Het schermpje in de machine begon te flikkeren met de tekst: Niet gooien aub!
Hilarisch!
P.S. Ik moedig hiermee niet aan om dit ook uit te proberen. Dat is niet aardig voor de machine hè.
Geschreven in augustus 2010
Hij wordt wakker
Hij wordt wakker. Van het streepje licht dat door de gordijnen naar binnen schijnt. Hij houdt zijn ogen dicht. Hij draait zich om en strekt zijn arm naast zich uit. Haar plek is leeg. Hij legt zijn hoofd op haar kussen. Haar geur is vervaagd. Het was geen droom. Ze is echt bij hem weg.
Ze had hem zo vaak gewaarschuwd. En gedreigd bij hem weg te gaan. Hij had keer op keer beloofd zich te verbeteren. Beloftes moet je nakomen, niet verbreken.
Wat heeft hij nou aan die online vrienden? Waar hij al die tijd meer aandacht aan heeft geschonken dan aan haar. Zodra hij 's ochtends wakker werd, tijdens het avondeten, tijdens het tv kijken, zelfs in bed voor het slapen gaan.
Een nieuwe online vriendin meldt zich aan. Webgirl is haar gebruikersnaam. In eerste instantie raken ze in gesprek over een technisch snufje. Maar al gauw vertelt hij over zijn relatie. Waarom weet hij niet. Hij stort zijn hart uit. Wat is hij stom geweest. Dat hij het begrijpt dat ze bij hem is weg gegaan. Hij mist haar zo erg. Dat het nu te laat is, hij krijgt haar niet meer terug. Waarom zou ze hem nu nog geloven dat hij zijn tijd online gaat minderen. Al zijn gedachten spreekt hij uit tegen Webgirl. Ze lijkt vooral te luisteren, geeft weinig commentaar. Ze beoordeelt hem niet. Ze stelt hem eerder vragen, waardoor hij nog meer gaat nadenken.
Het is vrijdagmiddag. De bel gaat. Ze staat voor zijn deur. "Ik hoorde van Webgirl dat je me mistte. Ik geef je nog een kans. Pak je spullen, we gaan kamperen. En je telefoon blijft hier".
Ze heeft eigenlijk een hekel aan kamperen. Ze rijdt. Ze heeft eigenlijk ook een hekel aan autorijden. De radio staat aan. Ze praten niet veel. In de auto luisterden ze altijd muziek en keken om zich heen. Hij weet niet waar ze naartoe gaan. Onderweg krijgt hij wel een vermoeden. Luxemburg.
Ze komen aan op een afgelegen camping. Ze zetten samen de tent in elkaar en blazen het luchtbed op. In een dorpje in de buurt gaan ze wat eten. Daarna maken ze een wandeling en hebben ze een goed gesprek over hun relatie.
De volgende ochtend wordt hij wakker. Van de warmte in de tent. Ze ligt naast hem. Ook dit was geen droom.
Geschreven in juni 2010
Ze had hem zo vaak gewaarschuwd. En gedreigd bij hem weg te gaan. Hij had keer op keer beloofd zich te verbeteren. Beloftes moet je nakomen, niet verbreken.
Wat heeft hij nou aan die online vrienden? Waar hij al die tijd meer aandacht aan heeft geschonken dan aan haar. Zodra hij 's ochtends wakker werd, tijdens het avondeten, tijdens het tv kijken, zelfs in bed voor het slapen gaan.
Een nieuwe online vriendin meldt zich aan. Webgirl is haar gebruikersnaam. In eerste instantie raken ze in gesprek over een technisch snufje. Maar al gauw vertelt hij over zijn relatie. Waarom weet hij niet. Hij stort zijn hart uit. Wat is hij stom geweest. Dat hij het begrijpt dat ze bij hem is weg gegaan. Hij mist haar zo erg. Dat het nu te laat is, hij krijgt haar niet meer terug. Waarom zou ze hem nu nog geloven dat hij zijn tijd online gaat minderen. Al zijn gedachten spreekt hij uit tegen Webgirl. Ze lijkt vooral te luisteren, geeft weinig commentaar. Ze beoordeelt hem niet. Ze stelt hem eerder vragen, waardoor hij nog meer gaat nadenken.
Het is vrijdagmiddag. De bel gaat. Ze staat voor zijn deur. "Ik hoorde van Webgirl dat je me mistte. Ik geef je nog een kans. Pak je spullen, we gaan kamperen. En je telefoon blijft hier".
Ze heeft eigenlijk een hekel aan kamperen. Ze rijdt. Ze heeft eigenlijk ook een hekel aan autorijden. De radio staat aan. Ze praten niet veel. In de auto luisterden ze altijd muziek en keken om zich heen. Hij weet niet waar ze naartoe gaan. Onderweg krijgt hij wel een vermoeden. Luxemburg.
Ze komen aan op een afgelegen camping. Ze zetten samen de tent in elkaar en blazen het luchtbed op. In een dorpje in de buurt gaan ze wat eten. Daarna maken ze een wandeling en hebben ze een goed gesprek over hun relatie.
De volgende ochtend wordt hij wakker. Van de warmte in de tent. Ze ligt naast hem. Ook dit was geen droom.
Geschreven in juni 2010
Coffeelover
Toegegeven, ik drink zelf ook graag een kop koffie. En dan het liefst een lekkere kop koffie met melk, een smaakje en slagroom. Maar mijn vriend, dat is een echte koffieleut, een coffeelover waar ik niet tegenop kan. Ik krijg hem regelmatig niet uit zijn bed. Behalve als ik hem een kop koffie, een latte macchiato uit ons Senseo Latte apparaat wel te verstaan, op zijn nachtkastje zet. En na zijn kop koffie wil hij een sigaret en daarvoor moet hij wel opstaan. Missie geslaagd.
Voor de fun vroeg ik hem of hij niet eens kon turven hoeveel koppen koffie hij op een dag drinkt. Want op zijn werk heeft het koffieapparaat er ook onder te lijden. Aantal koppen per dag: 15.
Ook ‘s avonds na het eten, wil meneer een lekkere kop koffie, of twee, of drie. Die mag hij dan wel lekker zelf maken. En ook het schoonmaken van onze Senseo, laat ik meestal aan hem over. Hij is immers de heavy-user.
We vinden het allebei leuk om een stukje te gaan autorijden en meestal wordt er dan ook een koffiestop gemaakt. We hebben zo inmiddels onze adresjes waar je een lekkere kop koffie kunt drinken. Van Maastricht tot Groningen, van Gent (B) tot Vianden (L). Als we wat verder weg van huis zijn, zoeken we ook een leuke zaak met lekkere koffie op. Soms gaat dit gepaard met een zoektocht vooraf op internet, ter plekke via de iPhone of gewoon op gevoel. Niet alleen de koffie moet lekker zijn, de zaak moet ook een leuke sfeer hebben. Maar als de nood echt hoog is, dan stoppen we zelfs op een tankstation.
Ondanks dat er geen zaak in onze omgeving te vinden is, staat Starbucks hoog op ons lijstje. Wij zijn dan ook erg blij met de vestiging op Utrecht Centraal, vooral omdat ik daar een aantal keren moest zijn in verband met examens. Hij wist wel een plek waar hij zou wachten. Eenmaal klaar met mijn examens, wilde ik natuurlijk ook een lekkere koffie van Starbucks. Het meisje achter de kassa vroeg mijn vriend: "Was je hier vanmorgen niet ook al?" Hoe kan het ook anders.
Zo is er nog een koffiezaak waar hij meteen herkend wordt. En zo heel erg vaak gaan we daar niet eens naartoe. Daar drinken we altijd een caramel mocha. Heerlijk. Wel best veel en het vult behoorlijk. Maar mijn coffeelover krijgt er zonder moeite twee op hoor. En daar kennen ze hem dus van, de jongen die twee caramel mocha's achter elkaar opdrinkt.
In een van de koffiezaken vond vriendlief de glazenset van Bodum wel heel erg mooi. Een dubbele glazen wand, dan blijft de koffie lekker lang warm. En het ziet er zo mooi uit, vooral bij een nog niet aangeroerde latte macchiato. Maar wel duur. Hij heeft dan ook bijna een jaar gewacht met deze aankoop, maar nu toont hij ze trots aan onze visite. Hij drinkt zelfs nergens anders meer koffie uit, behalve als ze niet zijn afgewassen.
Zijn liefde voor koffie gaat zelfs zo ver, dat hij overweegt om een barista cursus te gaan volgen. Ik vind dat ook leuk, maar ik heb veel in de horeca gewerkt, dus dat is een ander soort interesse. Wie weet openen we ooit nog eens onze eigen koffiezaak.
Als we er genoeg geld voor hebben, komt er in onze keuken een grote en uitgebreide koffiemachine te staan. Maar daar mag hij voorlopig nog even van dromen (totdat ik de koffie weer op het nachtkastje zet natuurlijk).
Geschreven in april 2010 voor een schrijfwedstrijd met als thema 'koffie'.
Voor de fun vroeg ik hem of hij niet eens kon turven hoeveel koppen koffie hij op een dag drinkt. Want op zijn werk heeft het koffieapparaat er ook onder te lijden. Aantal koppen per dag: 15.
Ook ‘s avonds na het eten, wil meneer een lekkere kop koffie, of twee, of drie. Die mag hij dan wel lekker zelf maken. En ook het schoonmaken van onze Senseo, laat ik meestal aan hem over. Hij is immers de heavy-user.
We vinden het allebei leuk om een stukje te gaan autorijden en meestal wordt er dan ook een koffiestop gemaakt. We hebben zo inmiddels onze adresjes waar je een lekkere kop koffie kunt drinken. Van Maastricht tot Groningen, van Gent (B) tot Vianden (L). Als we wat verder weg van huis zijn, zoeken we ook een leuke zaak met lekkere koffie op. Soms gaat dit gepaard met een zoektocht vooraf op internet, ter plekke via de iPhone of gewoon op gevoel. Niet alleen de koffie moet lekker zijn, de zaak moet ook een leuke sfeer hebben. Maar als de nood echt hoog is, dan stoppen we zelfs op een tankstation.
Ondanks dat er geen zaak in onze omgeving te vinden is, staat Starbucks hoog op ons lijstje. Wij zijn dan ook erg blij met de vestiging op Utrecht Centraal, vooral omdat ik daar een aantal keren moest zijn in verband met examens. Hij wist wel een plek waar hij zou wachten. Eenmaal klaar met mijn examens, wilde ik natuurlijk ook een lekkere koffie van Starbucks. Het meisje achter de kassa vroeg mijn vriend: "Was je hier vanmorgen niet ook al?" Hoe kan het ook anders.
Zo is er nog een koffiezaak waar hij meteen herkend wordt. En zo heel erg vaak gaan we daar niet eens naartoe. Daar drinken we altijd een caramel mocha. Heerlijk. Wel best veel en het vult behoorlijk. Maar mijn coffeelover krijgt er zonder moeite twee op hoor. En daar kennen ze hem dus van, de jongen die twee caramel mocha's achter elkaar opdrinkt.
In een van de koffiezaken vond vriendlief de glazenset van Bodum wel heel erg mooi. Een dubbele glazen wand, dan blijft de koffie lekker lang warm. En het ziet er zo mooi uit, vooral bij een nog niet aangeroerde latte macchiato. Maar wel duur. Hij heeft dan ook bijna een jaar gewacht met deze aankoop, maar nu toont hij ze trots aan onze visite. Hij drinkt zelfs nergens anders meer koffie uit, behalve als ze niet zijn afgewassen.
Zijn liefde voor koffie gaat zelfs zo ver, dat hij overweegt om een barista cursus te gaan volgen. Ik vind dat ook leuk, maar ik heb veel in de horeca gewerkt, dus dat is een ander soort interesse. Wie weet openen we ooit nog eens onze eigen koffiezaak.
Als we er genoeg geld voor hebben, komt er in onze keuken een grote en uitgebreide koffiemachine te staan. Maar daar mag hij voorlopig nog even van dromen (totdat ik de koffie weer op het nachtkastje zet natuurlijk).
Geschreven in april 2010 voor een schrijfwedstrijd met als thema 'koffie'.
Toch bedankt
Je was al lange tijd in de familie. Eerst diende je mijn ouders. Maar je ging mij steeds meer helpen met mijn huiswerk. Met name met Engels. Dus toen hebben mijn ouders jou aan mij "overgedragen". Toen ik het huis uit ging, nam ik je mee. Ondertussen zijn we nog een keer verhuisd en weer nam ik je mee. Ook mijn vriend was erg op je gesteld, dus die had er geen problemen mee dat je bij ons woonde.
Onze volgende verhuizing zul je niet meer mee maken. We hebben je inmiddels moeten vervangen, want je werd oud. Je begon te stotteren en ook je zicht werd steeds slechter. Het leek erop dat je er geen zin meer in had, dus hebben we besloten om afscheid van je te nemen.
Wel heb ik gezorgd voor een nieuw onderkomen voor je. Want ik heb iemand gevonden, die je gezelschap nog even nodig heeft. Je gaat schitteren in een theatershow. Als dat geen mooie nieuwe baan is? Je nieuwe functie kun je nog wel aan. Je hoeft er alleen maar te zijn en verder niks meer te doen.
Je timing om ons duidelijk te maken dat je er geen meer in had, was wel niet zo gepast. Je ging stuk tijdens onze favoriete tv-serie. Toch bedankt, kleine tv.
Geschreven in april 2010
Onze volgende verhuizing zul je niet meer mee maken. We hebben je inmiddels moeten vervangen, want je werd oud. Je begon te stotteren en ook je zicht werd steeds slechter. Het leek erop dat je er geen zin meer in had, dus hebben we besloten om afscheid van je te nemen.
Wel heb ik gezorgd voor een nieuw onderkomen voor je. Want ik heb iemand gevonden, die je gezelschap nog even nodig heeft. Je gaat schitteren in een theatershow. Als dat geen mooie nieuwe baan is? Je nieuwe functie kun je nog wel aan. Je hoeft er alleen maar te zijn en verder niks meer te doen.
Je timing om ons duidelijk te maken dat je er geen meer in had, was wel niet zo gepast. Je ging stuk tijdens onze favoriete tv-serie. Toch bedankt, kleine tv.
Geschreven in april 2010
Het gesprek
Sarah wist dat het gesprek eraan zat te komen. Het kon nu niet meer lang duren. Haar contract loopt over bijna een maand af.
Wat was ze de vorige keer blij toen ze een jaarcontract kreeg. En vorige maand heeft ze nog een werkgeversverklaring gekregen voor haar hypotheekaanvraag. Maar ze heeft nog geen huis gekocht. Ze wil eerst zekerheid over haar contract. En ze heeft zo haar vermoedens dat het dit keer geen leuk gesprek gaat worden.
Er wordt veel gekletst binnen het bedrijf. Dat er op de afdeling iemand weg moet. Dat ze liever een jongen erbij willen, die eventueel ook nachtdiensten kan opvangen. Er loopt nog een contract af, dat van Silvie. Sarah vindt dat Silvie haar werk niet goed doet. Verder is Silvie wel een leuke meid.
Of het contract wel of niet verlengd wordt, wordt meestal een maand van tevoren bekend gemaakt. Het probleem is dat niet bekend is wanneer het gesprek gaat plaatsvinden. Zonder vooraankondiging vraagt de directeur om bij hem op kantoor te komen.
Sarah gaat ervan uit dat ze tijdens een vroege dienst bij de directeur op gesprek moet. Zodat ze na het gesprek naar huis kan. Er zijn dan genoeg mensen aanwezig die haar werk kunnen overnemen.
Als ze net aangekomen is voor haar late dienst, komt collega Joris binnenlopen. Hij stond helemaal niet op het rooster, dus verbaasd vraagt iedereen wat hij komt doen. Hij was een uur geleden gebeld zei hij, om de late duty over te nemen. De ingeroosterde duty heeft andere werkzaamheden die voorgaan.
Even later vraagt de directeur aan Sarah: "Heb je zo meteen even tijd?" Ze antwoordt dat ze er zo aankomt, nog even iets afmaken. Ze klopt op de deur en de directeur gebaard hem dicht te doen. Hij gaat niet tegenover haar, maar naast haar zitten. Sarah voelt het al aankomen. "We hebben met het management besloten om je contract niet te verlengen", zegt de directeur. "Het heeft niks met jou als persoon te maken, maar je past gewoon niet in het plaatje dat wij in een medewerker zoeken". Ze begint te huilen, maar ze wil helemaal niet huilen. Ze kan het niet tegenhouden. De directeur vertelt haar dat hij het begrijpt als ze naar huis wilt gaan, daarom is Joris hier. Om haar werk over te nemen.
Sarah wil niet naar huis gaan, zo zit ze niet in elkaar. Ze veegt haar tranen af en gaat weer aan het werk. Ze vraagt of ze Joris even mag spreken en verteld hem het nieuws. Hij vindt het erg jammer. Dan heeft ze pauze. De assistent manager van haar afdeling, Patrick, wacht tot iedereen klaar is met eten en weggaat. Hij vertelt haar dat hij het al een paar dagen wist, maar niks mocht zeggen. Hij heeft nog geprobeerd de manager van de afdeling te overtuigen dat ze een aantal kwaliteiten heeft die de andere medewerkers niet bezitten. Dit vindt ze fijn om te horen. Maar het heeft niet mogen baten. Ze belt haar vriend op om het hem te vertellen en gaat daarna weer aan het werk.
Ze vraagt Joris of ze wat administratieve werkzaamheden mag doen, zodat ze niet zo in het zicht staat. Na een paar uur lukt het haar niet meer om zich te concentreren, ze wil naar huis. Ze is boos en verdrietig. Eenmaal thuis stelt haar vriend voor om naar haar ouders te gaan. Dat vindt ze wel een goed idee.
Haar eerstvolgende werkdag, een paar dagen na het gesprek, krijgt ze nog een laatste cadeautje van haar werkgever. Daan, haar plaatsvervanger, heeft zijn eerst werkdag. En wie mag hem inwerken? Juist ja, Sarah. Toch doet ze het. Ze heeft al gauw door dat dit geen blijvertje gaat worden. Hij luistert niet, doet wat hij zelf wil.
Haar laatste werkdag komt al gauw in zicht, want ze heeft nog twee weken aan vakantiedagen en overuren open staan. Ze besluit om die op te nemen in plaats van ze te laten uitbetalen. Ze heeft geen zin meer om nog langer in het bedrijf te werken, haar motivatie is weg. Nu kan ze die tijd gebruiken om te solliciteren.
Ze neemt nog een besluit. Voor haar geen baan meer met wisselende diensten. Ze wil een normale negen tot vijf baan, zodat ze wat meer regelmaat krijgt in haar leven en haar vriend wat vaker ziet. En het is beter voor haar slaapritme.
Tijdens haar werkloosheid beseft ze steeds meer dat ze haar baan eigenlijk echt niet meer leuk vond. Ze had alleen iets langer willen wachten met weggaan. Tot ze haar schriftelijk opleiding af had en zelf iets nieuws gevonden had. Het is nu vanwege de crisis een moeilijke tijd om werk te vinden, er zijn veel werklozen. En dat ze van branche wil switchen maakt het nog iets moeilijker om een nieuwe baan te vinden. Ze geeft niet op, ze merkt dat ze steeds sterker wordt in het voeren van sollicitatiegesprekken. Na drie maanden vindt Sarah eindelijk een baan waarvoor ze de schriftelijke opleiding aan het volgen is.
Als Sarah vijf maanden na haar ontslag langs gaat bij haar oude bedrijf, krijgt ze van Silvie te horen dat Daan weg is. "Die moest weg, er zijn dingen gebeurd die echt niet door de beugel konden". Dat verbaast Sarah natuurlijk niet. Ergens geeft haar dit een voldaan gevoel. Jammer dat ze niet te horen krijgt wat er dan zoal gebeurd is.
Ze vraagt Silvie of zij destijds eigenlijk een jaarcontract of een halfjaarcontract gekregen heeft. "Een halfjaarcontract", zegt Silvie. "Dus dan loopt dat binnenkort alweer af", veronderstelt Sarah. "Weet je al iets?" "Nee, nog niet", zegt Silvie.
Geschreven in april 2010
Wat was ze de vorige keer blij toen ze een jaarcontract kreeg. En vorige maand heeft ze nog een werkgeversverklaring gekregen voor haar hypotheekaanvraag. Maar ze heeft nog geen huis gekocht. Ze wil eerst zekerheid over haar contract. En ze heeft zo haar vermoedens dat het dit keer geen leuk gesprek gaat worden.
Er wordt veel gekletst binnen het bedrijf. Dat er op de afdeling iemand weg moet. Dat ze liever een jongen erbij willen, die eventueel ook nachtdiensten kan opvangen. Er loopt nog een contract af, dat van Silvie. Sarah vindt dat Silvie haar werk niet goed doet. Verder is Silvie wel een leuke meid.
Of het contract wel of niet verlengd wordt, wordt meestal een maand van tevoren bekend gemaakt. Het probleem is dat niet bekend is wanneer het gesprek gaat plaatsvinden. Zonder vooraankondiging vraagt de directeur om bij hem op kantoor te komen.
Sarah gaat ervan uit dat ze tijdens een vroege dienst bij de directeur op gesprek moet. Zodat ze na het gesprek naar huis kan. Er zijn dan genoeg mensen aanwezig die haar werk kunnen overnemen.
Als ze net aangekomen is voor haar late dienst, komt collega Joris binnenlopen. Hij stond helemaal niet op het rooster, dus verbaasd vraagt iedereen wat hij komt doen. Hij was een uur geleden gebeld zei hij, om de late duty over te nemen. De ingeroosterde duty heeft andere werkzaamheden die voorgaan.
Even later vraagt de directeur aan Sarah: "Heb je zo meteen even tijd?" Ze antwoordt dat ze er zo aankomt, nog even iets afmaken. Ze klopt op de deur en de directeur gebaard hem dicht te doen. Hij gaat niet tegenover haar, maar naast haar zitten. Sarah voelt het al aankomen. "We hebben met het management besloten om je contract niet te verlengen", zegt de directeur. "Het heeft niks met jou als persoon te maken, maar je past gewoon niet in het plaatje dat wij in een medewerker zoeken". Ze begint te huilen, maar ze wil helemaal niet huilen. Ze kan het niet tegenhouden. De directeur vertelt haar dat hij het begrijpt als ze naar huis wilt gaan, daarom is Joris hier. Om haar werk over te nemen.
Sarah wil niet naar huis gaan, zo zit ze niet in elkaar. Ze veegt haar tranen af en gaat weer aan het werk. Ze vraagt of ze Joris even mag spreken en verteld hem het nieuws. Hij vindt het erg jammer. Dan heeft ze pauze. De assistent manager van haar afdeling, Patrick, wacht tot iedereen klaar is met eten en weggaat. Hij vertelt haar dat hij het al een paar dagen wist, maar niks mocht zeggen. Hij heeft nog geprobeerd de manager van de afdeling te overtuigen dat ze een aantal kwaliteiten heeft die de andere medewerkers niet bezitten. Dit vindt ze fijn om te horen. Maar het heeft niet mogen baten. Ze belt haar vriend op om het hem te vertellen en gaat daarna weer aan het werk.
Ze vraagt Joris of ze wat administratieve werkzaamheden mag doen, zodat ze niet zo in het zicht staat. Na een paar uur lukt het haar niet meer om zich te concentreren, ze wil naar huis. Ze is boos en verdrietig. Eenmaal thuis stelt haar vriend voor om naar haar ouders te gaan. Dat vindt ze wel een goed idee.
Haar eerstvolgende werkdag, een paar dagen na het gesprek, krijgt ze nog een laatste cadeautje van haar werkgever. Daan, haar plaatsvervanger, heeft zijn eerst werkdag. En wie mag hem inwerken? Juist ja, Sarah. Toch doet ze het. Ze heeft al gauw door dat dit geen blijvertje gaat worden. Hij luistert niet, doet wat hij zelf wil.
Haar laatste werkdag komt al gauw in zicht, want ze heeft nog twee weken aan vakantiedagen en overuren open staan. Ze besluit om die op te nemen in plaats van ze te laten uitbetalen. Ze heeft geen zin meer om nog langer in het bedrijf te werken, haar motivatie is weg. Nu kan ze die tijd gebruiken om te solliciteren.
Ze neemt nog een besluit. Voor haar geen baan meer met wisselende diensten. Ze wil een normale negen tot vijf baan, zodat ze wat meer regelmaat krijgt in haar leven en haar vriend wat vaker ziet. En het is beter voor haar slaapritme.
Tijdens haar werkloosheid beseft ze steeds meer dat ze haar baan eigenlijk echt niet meer leuk vond. Ze had alleen iets langer willen wachten met weggaan. Tot ze haar schriftelijk opleiding af had en zelf iets nieuws gevonden had. Het is nu vanwege de crisis een moeilijke tijd om werk te vinden, er zijn veel werklozen. En dat ze van branche wil switchen maakt het nog iets moeilijker om een nieuwe baan te vinden. Ze geeft niet op, ze merkt dat ze steeds sterker wordt in het voeren van sollicitatiegesprekken. Na drie maanden vindt Sarah eindelijk een baan waarvoor ze de schriftelijke opleiding aan het volgen is.
Als Sarah vijf maanden na haar ontslag langs gaat bij haar oude bedrijf, krijgt ze van Silvie te horen dat Daan weg is. "Die moest weg, er zijn dingen gebeurd die echt niet door de beugel konden". Dat verbaast Sarah natuurlijk niet. Ergens geeft haar dit een voldaan gevoel. Jammer dat ze niet te horen krijgt wat er dan zoal gebeurd is.
Ze vraagt Silvie of zij destijds eigenlijk een jaarcontract of een halfjaarcontract gekregen heeft. "Een halfjaarcontract", zegt Silvie. "Dus dan loopt dat binnenkort alweer af", veronderstelt Sarah. "Weet je al iets?" "Nee, nog niet", zegt Silvie.
Geschreven in april 2010
Jij en ik
Vanaf het eerste moment dat ik je zag, kon ik je al niet uitstaan. Gelukkig hoefden we niet meteen kennis te maken. Ik heb je zo lang mogelijk proberen te negeren. Als het even kon, koos ik voor een alternatief. Toch kon ik je niet blijven ontwijken. We werken nou eenmaal in hetzelfde gebouw.
Je kondigt je aanwezigheid altijd van tevoren aan. Je kunt niet stil zijn. Al helemaal niet geruisloos. Je maakt altijd geluid, behalve als je pauze hebt.
Toen ik aan je werd voorgesteld, werden mijn vooroordelen bevestigd. Ik vind je niet aantrekkelijk. Je ziet er verjaard en onverzorgd uit. Je bent toe aan een metamorfose of aan een vervanger. Misschien duurt dat wel niet zo lang meer. Bereid je er maar vast op voor.
In het bijzijn van anderen kan ik je redelijk goed verdragen. In feite hoor je te doen wat van je verwacht wordt. Maar ik ben bang dat je dat niet bij mij zult doen. Wat zag ik er tegenop om alleen met je te zijn. Toch kon ik dat moment niet voorkomen. Ik kon er niet onderuit. Ik had geen keuze. Ik werd met je opgesloten. Ik begon steeds heftiger te hyperventileren. Ik probeerde mezelf te kalmeren. Gelukkig duurde dat moment niet lang. Wat was ik blij dat ik weer bij je weg kon lopen.
Met veel van je soortgenoten heb ik leren omgaan. Ik zal ook jou proberen te accepteren. Geef me de tijd. Het lukt me niet van de ene op de andere dag. Het is een ingewikkeld proces. Waarschijnlijk kun je dat niet begrijpen. Dat geeft niet. Ook ik heb soortgenoten die weten hoe ik me voel. Ik laat me in ieder geval niet beperken in mijn doen en laten. Ik zal ertegen vechten.
Het is allemaal niet jouw schuld. Je kunt er niks aan doen. Ik kan het je niet kwalijk nemen. Het ligt aan mij. Want jij bent een oude industrielift. En ik heb claustrofobie.
Geschreven in maart 2010, gepubliceerd in nieuwsbrief Stroomopwaarts 10 van AINSI
Je kondigt je aanwezigheid altijd van tevoren aan. Je kunt niet stil zijn. Al helemaal niet geruisloos. Je maakt altijd geluid, behalve als je pauze hebt.
Toen ik aan je werd voorgesteld, werden mijn vooroordelen bevestigd. Ik vind je niet aantrekkelijk. Je ziet er verjaard en onverzorgd uit. Je bent toe aan een metamorfose of aan een vervanger. Misschien duurt dat wel niet zo lang meer. Bereid je er maar vast op voor.
In het bijzijn van anderen kan ik je redelijk goed verdragen. In feite hoor je te doen wat van je verwacht wordt. Maar ik ben bang dat je dat niet bij mij zult doen. Wat zag ik er tegenop om alleen met je te zijn. Toch kon ik dat moment niet voorkomen. Ik kon er niet onderuit. Ik had geen keuze. Ik werd met je opgesloten. Ik begon steeds heftiger te hyperventileren. Ik probeerde mezelf te kalmeren. Gelukkig duurde dat moment niet lang. Wat was ik blij dat ik weer bij je weg kon lopen.
Met veel van je soortgenoten heb ik leren omgaan. Ik zal ook jou proberen te accepteren. Geef me de tijd. Het lukt me niet van de ene op de andere dag. Het is een ingewikkeld proces. Waarschijnlijk kun je dat niet begrijpen. Dat geeft niet. Ook ik heb soortgenoten die weten hoe ik me voel. Ik laat me in ieder geval niet beperken in mijn doen en laten. Ik zal ertegen vechten.
Het is allemaal niet jouw schuld. Je kunt er niks aan doen. Ik kan het je niet kwalijk nemen. Het ligt aan mij. Want jij bent een oude industrielift. En ik heb claustrofobie.
Geschreven in maart 2010, gepubliceerd in nieuwsbrief Stroomopwaarts 10 van AINSI
Abonneren op:
Posts (Atom)